Η εκδίκηση της πραγματικότητας

Λίγα μόνο εικοσιτετράωρα χρειάστηκαν έως ότου η πραγματικότητα διαψεύσει τους λεκτικούς ακροβατισμούς και τις τεχνητές ενέσεις αισιοδοξίας του πρωθυπουργού από τη Θεσσαλονίκη.
Οι «αντεξουσιαστές» υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί της ανασχηματισμένης κυβέρνησης αποδείχθηκε ότι «δεν είχαν πληροφορηθεί» από τον κ. Παπανδρέου για τις ξεκάθαρες αρμοδιότητές τους. Συνεχίζουν δημόσια και παρασκηνιακά να διαγκωνίζονται για τους τομείς ευθύνης τους.

Ιδιαίτερα στον πολύπαθο τομέα των επενδύσεων η ευθύνη διαμοιράζεται σε πέντε (!) υπουργεία (Οικονομικών, Ανάπτυξης, Ενέργειας, Υποδομών, Επενδύσεων) και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, απόδειξη της σύγχυσης και της προχειρότητας του κυβερνητικού σχεδιασμού.
Η απόπειρα του πρωθυπουργού να επιβάλει κάποιο συντονισμό στο έργο των υπουργών, ιδιαίτερα κατά τα μεγάλα διαστήματα της απουσίας του στο εξωτερικό, αναβαθμίζοντας τον κ. Ραγκούση, πρέπει πρώτα να πείσει τους υπόλοιπους επίδοξους συντονιστές παρά τω πρωθυπουργώ.
Η αποτελεσματικότητα του νέου σχήματος δοκιμάστηκε στην περίπτωση των κινητοποιήσεων των οδηγών φορτηγών και οδήγησε στο πρωτοφανές φιάσκο του πλαφόν, που ανακλήθηκε τάχιστα καθώς δημιουργήθηκε κρίση στην αγορά βενζίνης χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ τα στοιχεία που ανακοινώνονται για την κατάσταση των διαφόρων τομέων της οικονομίας μεγιστοποιούν την αγωνία των πολιτών.
Τα μέτρα που επιβάλλει το μνημόνιο οδηγούν την ελληνική οικονομία σε βαθύτερη ύφεση με ό,τι αυτό συνεπάγεται:

• Ο πληθωρισμός ανέβηκε και άλλο, στο 5,6%
• Το ποσοστό ανεργίας το 2011 προβλέπεται να φθάσει το 14,3% ενώ η ΓΣΕΕ προβλέπει ότι η πραγματική ανεργία θα ανέλθει στο 20% (1 εκατομμύριο ανέργους)
• Το 25% όσων κέρδισαν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα τη δεκαετία 2000-2009 το έχασαν φέτος
• Το δημόσιο χρέος το 2013 θα σκαρφαλώσει στο 144% του ΑΕΠ
• Το 15% των επιχειρήσεων στην Αττική έχουν κλείσει, ενώ 176.700 είναι κοντά στο «κλείσιμο» ως το τέλος του 2011.

Οι πρόσφατες παραινέσεις της τρόικας για διορθωτικές κινήσεις προμηνύουν σύντομα ένα νέο πακέτο μέτρων, που το βάρος τους αναμένεται να το σηκώσουν και πάλι τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.
Το καταθλιπτικό αυτό τοπίο της ελληνικής οικονομίας επιδεινώνεται από την μνημονιακή πολιτική που πιστά εφαρμόζει η κυβέρνηση, η οποία αδυνατεί να δώσει ώθηση με μέτρα ανάπτυξης που θα δώσουν ανάσα στην αγορά.
Αναρωτιέται, εύλογα επομένως, ο πολίτης τι νόημα έχει η εμμονή του κ. Παπανδρέου σε δηλώσεις που αναιρούν λεκτικά τις δικές του επιλογές και τελικά προκαλούν την κοινωνία; Πιστεύει ότι, διακηρύσσοντας από τα διεθνή φόρα, «ίσως και εγώ να ήμουν με τους διαδηλωτές» θα κερδίσει τις συμπάθειες των χαμηλοσυνταξιούχων που τους έκοψε τις πενιχρές συντάξεις, των απελπισμένων μικρομεσαίων που έβαλαν ή ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, των νέων που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν; Ακόμη και τα σχήματα λόγου έχουν κάποιο όριο…
Η χώρα, χωρίς καθυστέρηση,

• χρειάζεται σταθερή πορεία, άλλο μείγμα πολιτικής που να τη βγάλει από την κρίση,
• χρειάζεται ελπίδα που να την απαλλάξει από την εθνική κατάθλιψη που έχουμε βυθιστεί.
• έχει ανάγκη μια ευρεία κοινωνική συμμαχία που θα οδηγήσει την οικονομία με υπευθυνότητα και συγκεκριμένη στρατηγική έξω από τους μονόδρομους που μας εγκλώβισε η κυβέρνηση του Μνημονίου και οι συνοδοιπόροι της.

Οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές δίνουν την ευκαιρία να εκφραστούν αυτές οι απαιτήσεις. Τα πρώτα μηνύματα από όλη την Ελλάδα είναι ήδη ελπιδοφόρα.

Πηγή Ν.Δ.