Ομιλία του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Αντώνη Σαμαρά στo Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο

Κυρίες και κύριοι,
Σήμερα θα συνοψίσω τις θέσεις μας, με τρείς διαπιστώσεις και μια πρόταση.
Πίστευα ανέκαθεν ότι οι Πολιτικοί οφείλουν πάντα να λένε την αλήθεια στο λαό.
Ακόμα κι όταν η αλήθεια είναι δυσάρεστη για τους πολίτες.
Ακόμα κι όταν η αλήθεια είναι δυσάρεστη για τους ίδιους τους πολιτικούς...
Αυτή η πεποίθηση σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο της Νέας Δημοκρατίας.
Γιατί η αλήθεια είναι λυτρωτική.
Αναδεικνύει τα λάθη που έγιναν…
Αλλά και υποδεικνύει το δρόμο της Ελπίδας.
-- Σήμερα, λοιπόν, θα σας μιλήσω κριτικά για τα όσα έγιναν μέχρι σήμερα.
-- Αλλά θα σας μιλήσω και θετικά για την Ελπίδα που υπάρχει:
Να βγούμε από την κρίση, όρθιοι, καλύτεροι και πιο δυνατοί.

* Πρώτη διαπίστωση λοιπόν: Η πολιτική της κυβέρνησης στην Οικονομία, πολιτική που υπαγορεύθηκε από το Μνημόνιο, οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο.
Έπεσε έξω στα έσοδα, στις δαπάνες, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στην ύφεση, στην ανεργία και στον πληθωρισμό. Έπεσε έξω σε όλα!
Αυτό, άλλωστε, ομολογείται πλέον απ’ όλους: Κι από την Τρόικα, κι από την ίδια την Κυβέρνηση, κι από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο ακόμα...
Μόλις προ ολίγων ωρών ήρθε η ίδια η Κομισιόν, να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, ακόμα και για το 2012: Λέγοντάς μας, ότι το έλλειμμα του 2012 θα αρχίσει πάλι να ανεβαίνει! Θα ξεπεράσει, μας λένε, το 7,5% του ΑΕΠ, εκτός εάν παρθούν νέα μέτρα – κι άλλα περιοριστικά μέτρα - πέραν των προβλεπομένων από το Μνημόνιο!
Δηλαδή, παρά τις θυσίες, η οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης, δυο χρόνια μετά την εφαρμογή του Μνημονίου, θα μας έχει οδηγήσει ξανά, σε νέα αύξηση του ελλείμματος, αντί να το μειώνει.
Φανταστείτε τι θα έχει συμβεί μέχρι τότε με το Χρέος…
Κι εδώ να θυμίσουμε ότι εμείς καταψηφίσαμε το Μνημόνιο για τους λόγους ακριβώς που σήμερα έρχονται στην επιφάνεια:
-- Δεν το απορρίψαμε, γιατί επέβαλε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές. Το ακριβώς αντίθετο: Εμείς ήμασταν και παραμένουμε υπέρμαχοι των διαρθρωτικών αλλαγών. Εμείς μάλιστα, υποστηρίζουμε πιο φιλόδοξο πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών. Και έχουμε την πρόθεση, για μερικές απ’ αυτές, να ζητήσουμε αναθεώρηση του Συντάγματος.
-- Δεν το απορρίψαμε διότι περιείχε περιστολή της σπατάλης. Το ακριβώς αντίθετο: Εμείς ζητάμε πολύ πιο φιλόδοξη δημοσιονομική εξυγίανση. Διακηρύξαμε, μάλιστα – και κάποιοι, μας επέκριναν γι’ αυτό – ότι πρέπει να επιδιώξουμε, το γρηγορότερο δυνατό, ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, δηλαδή μηδενισμό του ελλείμματος. Για ένα και μόνο λόγο: για να ελέγξουμε το χρέος!
Άρα, ούτε η δημοσιονομική εξυγίανση ήταν πρόβλημα για μας. Αντίθετα, ήταν και παραμένει πρωταρχική μας επιδίωξη!
Απορρίψαμε το Πρόγραμμα αυτό για τρείς κυρίως λόγους:
-- Το απορρίψαμε, διότι δεν χτυπά τη σπατάλη. Δεν είναι «σπατάλη» οι συντάξεις των 800 ευρώ που περικόπηκαν…
Η πολιτική που υιοθετήθηκε, τον περασμένο Μάιο, βάζει τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης, επίμονων ελλειμμάτων, νέων περιοριστικών μέτρων, ακόμα πιο επίμονων ελλειμμάτων, ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης…
Τότε, αυτό το λέγαμε μόνον εμείς. Τώρα το ομολογούν όλοι.
- Το απορρίψαμε διότι δεν χτυπά τη φοροδιαφυγή. Τονίσαμε ότι για να διευρυνθεί η φορολογική βάση, για να μαζευτούν περισσότερα δημόσια έσοδα χρειάζονται τέσσερα πράγματα:
-Μικρότεροι, όχι μεγαλύτεροι φορολογικοί συντελεστές (για να περιοριστούν τα κίνητρα φοροδιαφυγής),
-Απλούστερο φορολογικό σύστημα (για να κλείσουν τα «παράθυρα», δηλαδή οι ευκαιρίες φοροδιαφυγής),
-Αντικειμενικό σύστημα υπολογισμού του φόρου (για να περιοριστούν οι δυνατότητες «συναλλαγής» έφορου-επιχειρηματία) και
-Αποφασιστικός έλεγχος των παραβατών (για να αυξηθεί το ρίσκο της φοροδιαφυγής).
Η κυβέρνηση έκανε το αντίθετο: αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές και μεγάλωσε το κίνητρο της φοροδιαφυγής!
Κι έτσι δεν διεύρυνε την φορολογική βάση. Δεν χτύπησε τη φοροδιαφυγή. Προκάλεσε μεγάλο πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Και σήμερα χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν. Αφήνοντας πίσω τους, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους ή απελπισμένους ανθρώπους, που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν κι αυτοί.
-- Τρίτον, διαφωνήσαμε, διότι με όλα αυτά τα σκληρά μέτρα η Πολιτική της Κυβέρνησης εκτόξευσε το χρέος, δεν το έλεγξε!
Σύμφωνα με το ίδιο το Μνημόνιο, μετά από 4 χρόνια εφαρμογής του, το χρέος της Ελλάδας θα ανέβαινε από το 115% το 2009 στο 150% το 2014! Αλλά μια χώρα με τόσο μεγάλη δανειακή επιβάρυνση, δεν θα μπορούσε να βγει τότε στις αγορές να δανειστεί…
Τώρα, στην τελευταία έκθεση της Κομισιόν, προβλέπεται ότι το χρέος θα ξεπεράσει το 150% από το 2011. Και θα ανέβει πολύ περισσότερο στο τέλος της τετραετίας...
Δηλαδή, το Πρόγραμμα, μας παρελάμβανε ως χώρα με πρόβλημα χρέους και τέσσερα χρόνια αργότερα, θα μας φέρει σε χειρότερη θέση, με πολύ μεγαλύτερο χρέους!
Άρα, υπάρχει κι ένας δεύτερος φαύλος κύκλος: δεν είναι μόνο που τα τρέχοντα ελλείμματα σωρεύουν χρέος. Είναι ότι το μεγαλύτερο χρέος παράγει μεγαλύτερα μελλοντικά ελλείμματα. Κι ό,τι κερδίζουμε από την μια πλευρά, με αιματηρές περικοπές, το χάνουμε από την άλλη, διότι αύριο θα χρειαστεί να πληρώνουμε μεγαλύτερους τόκους ετησίως…
Κι αυτός είναι ο λόγος που, παρά την υπογραφή του Μνημονίου και παρά την εφαρμογή του, τα spreads δεν υποχώρησαν! Παρέμειναν σε υψηλά επίπεδα. Και ανέβηκαν περισσότερο απ’ ό,τι λίγο πριν υπογράψουμε...
Πριν λίγους μήνες, αυτά τα λέγαμε μόνοι εμείς. Και τότε μας επέκριναν κάποιοι.
Σήμερα, αυτές τις διαπιστώσεις τις κάνουν ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης. Ακόμα και με τα ίδια επιχειρήματα. Ακόμα και με τα ίδια λόγια, κάποιες φορές…
* Δεύτερη διαπίστωση: Η στάση μας δεν ήταν μόνο αντίθετη στο Μνημόνιο και την Πολιτική που απέρρεε απ’ αυτό. Ήταν κυρίως θετική πρόταση διεξόδου.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν δύο στοιχεία, που ποτέ δεν έδειξε κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης: Στάση ευθύνης και θετική πρόταση διεξόδου.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:
Πράγματι, ποτέ κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν έδειξε την υπευθυνότητα που δείξαμε εμείς τον τελευταίο χρόνο:
-- Βάλαμε πλάτη στα δύσκολα. Ήδη, από την περασμένη άνοιξη, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνιόταν να πάρει έγκαιρα μέτρα…
-- Τεκμηριώσαμε πλήρως τη διαφωνία μας με την πολιτική της κυβέρνησης. Δεν βγήκαμε απλώς να «καταγγείλουμε».
-- Παρουσιάσαμε πλήρες πρόγραμμα εναλλακτικής διεξόδου από την κρίση.
-- Ψηφίσαμε όλα τα απαραίτητα μέτρα που ήλθαν για ψήφιση στο μεταξύ. Τελικώς ψηφίσαμε τα μισά περίπου – 30 από τα από τα 60 – νομοσχέδια που έφερε η κυβέρνηση μέσα στον τελευταίο χρόνο. Όλα όσα αφορούσαν διαρθρωτικές αλλαγές.
Ενώ το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση, είχε ψηφίσει μόνον 7 Νομοσχέδια της Νέας Δημοκρατίας μέσα σε πεντέμισι χρόνια!
Ας πάμε τώρα στο πιο σημαντικό: Πέρα από την υπευθυνότητά μας, αποδείξαμε ότι υπάρχει άλλη διέξοδος. Και την υποδείξαμε έγκαιρα. Η διέξοδος αυτή έχει δύο σκέλη:
-- Πρώτον, ταυτόχρονη αντιμετώπιση του ελλείμματος και της ύφεσης. Με περιοριστικά μέτρα για το έλλειμμα, αλλά και με μέτρα τόνωσης της οικονομίας για να αντιμετωπιστεί η ύφεση. Να υπάρξει Ανάκαμψη, σε πρώτη φάση. Και Ανάπτυξη, αμέσως μετά. Με ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια.
-- Δεύτερον, ταυτόχρονη αντιμετώπιση του ελλείμματος και του χρέους. Με αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας που είναι τεράστια και σήμερα δεν αποδίδει το παραμικρό.
Αναδείξαμε το γεγονός ότι υπάρχει αναξιοποίητη ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, που μπορεί να μας δώσει και ρευστότητα ώστε να μειώσουμε το χρέος. Και εισόδημα κάθε χρόνο, για να αντιμετωπίσουμε την επιβάρυνση από τους τόκους.
Στην αρχή, απέρριψαν πλήρως το σκέλος της πρότασής μας για τη δημόσια περιουσία. Ύστερα υποχρεώθηκαν να αλλάξουν γνώμη. Τώρα το υιοθέτησαν πλήρως. Στα λόγια τουλάχιστον…
Μετά απέρριψαν το σκέλος της πρότασής μας που αφορά στο έλλειμμα. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει σοβαρό πρόβλημα ελλειμμάτων-χρέους και… δεν θέλει να ισοσκελίσει τον Προϋπολογισμό της το γρηγορότερο δυνατό!
Ήδη, όμως, ο κ. Προβόπουλος και ο κ. Παπαδήμος παρατηρούν ότι χρειάζονται ταχύτερα και μεγαλύτερα «πρωτογενή πλεονάσματα». Αλλά «μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα» είναι πολύ κοντά στο να λέμε «μηδενικά ελλείμματα»! Και «ταχύτερα», σημαίνει ότι είναι εφικτό κάτι τέτοιο να γίνει γρηγορότερα από το 2013…
Κακά τα ψέματα: ένας μόνο τρόπος μόνο υπάρχει να αποφύγει η υπερχρεωμένη χώρα τη χρεοκοπία: Να ελέγξει το χρέος της.
Όμως, για να ελέγξει το χρέος, πρέπει να κάνει δύο πράγματα:
-- Να ισοσκελίσει τον Προϋπολογισμό της, το ταχύτερο.
-- Και να χρησιμοποιήσει την αδρανή περιουσία της, για να ανακουφιστεί από τα βάρη του χρέους της.
Και το πιο χαρακτηριστικό: Ο μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης, που συζητιέται αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες, θα προβλέπει ότι χώρες που έχουν υψηλό δείκτη χρέους προς ΑΕΠ, θα πρέπει να τον περιορίσουν στο 60% μέσα σε 20 χρόνια το πολύ. Αυτό θα ισχύσει από τα μέσα του 2013, όταν η Ελλάδα θα έχει ξεπεράσει το 150% σε ύψος Χρέους ως προς το ΑΕΠ της.
Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό για μας; Ότι για να παραμείνουμε στη Νομισματική Ένωση, θα χρειαζόμαστε κάθε χρόνο να μειώνουμε το δείκτη Χρέους προς ΑΕΠ κατά 4% και πλέον! Και για να το επιτύχουμε τότε, θα χρειαζόμαστε όχι απλώς μηδενικό έλλειμμα, αλλά μεγάλα πλεονάσματα.
Όχι «πρωτογενή πλεονάσματα». Δημοσιονομικά πλεονάσματα! Δηλαδή πλεονάσματα αφού πληρώσουμε και τους τόκους του χρέους...
Και για να μπορούμε, μετά από τρία χρόνια, να έχουμε δημοσιονομικά πλεονάσματα, χρειαζόμαστε το γρηγορότερο ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό.
Αυτό που πρώτοι είπαμε και προκάλεσε τόση συζήτηση, πολύ σύντομα θα το βρει η χώρα μπροστά της.
Τρίτη διαπίστωση: Η περίπτωση της Ιρλανδίας, δείχνει ακριβώς αυτά που δεν έκανε, δεν τόλμησε ή δεν θέλησε να κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η Ιρλανδία προσπάθησε να αποφύγει το Μηχανισμό στήριξης. Δεν το κατάφερε, αλλά για λόγους τελείως διαφορετικούς.
-- Η Ιρλανδία πήρε έγκαιρα μέτρα διόρθωσης των δημοσιονομικών της ανισορροπιών και ελλειμμάτων. Χωρίς να θυσιάσει την Ανάπτυξη. Έτσι προβλέπεται να έχει ανάπτυξη 1,75% το 2011, ενώ η Ελλάδα προβλέπεται να έχει ύφεση 3% το 2011.
-- Η Ιρλανδική κυβέρνηση δεν βγήκε στο εξωτερικό να διακηρύσσει ότι η χώρα της είναι «διαφθαρμένη». Το έκανε, όμως, η Ελληνική κυβέρνηση την περασμένη άνοιξη. Κι είναι η μόνη κυβέρνηση που το έχει κάνει αυτό ποτέ...
-- Η Ιρλανδική κυβέρνηση βγήκε εγκαίρως και δανείστηκε καλύπτοντας εκ των προτέρων όλες τις δανειακές ανάγκες της ως τα μέσα του επομένου χρόνου. Και μάλιστα, δανείστηκε με ακριβό επιτόκιο, για να αποφύγει την ένταξη στο Μηχανισμό στήριξης. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε την ευκαιρία να δανειστεί πολύ φθηνότερα μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά δεν το έκανε.
-- Η Ιρλανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ενταχθεί στο Μηχανισμό ένταξης γιατί «αχίλλειος πτέρνα» της οικονομίας της ήταν το τραπεζικό της σύστημα, το οποίο είναι φορτωμένο με υψηλού κινδύνου δάνεια στον εγχώριο κατασκευαστικό της κλάδο. Στην Ελλάδα αντίστοιχο πρόβλημα δεν υπήρξε στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
-- Οι ξένες τράπεζες έχουν δανείσει την Ιρλανδία, κυρίως τις Ιρλανδικές τράπεζες, 731 δισεκατομμύρια δολάρια. Τα αντίστοιχα δάνεια ξένων τραπεζών προς την Ελλάδα δεν ξεπερνούν τα 175 δισεκατομμύρια δολάρια.
-- Παρά την πίεση στο εύθραυστο τραπεζικό της σύστημα, η Ιρλανδία διαπραγματεύθηκε σκληρά και απέφυγε, προς το παρόν, να αυξήσει το φορολογικό συντελεστή της στα κέρδη. Αυτός παραμένει στο 12,5%. Δεν τον αύξησε ούτε τώρα, παρά την πίεση που της ασκήθηκε. Στην Ελλάδα ο φορολογικός συντελεστής είναι 20% στα αδιανέμητα κέρδη και 40% στα διανεμόμενα!
-- Η Ιρλανδική κυβέρνηση συμφώνησε να αυξήσει το ΦΠΑ κατά μια μονάδα μέσα στο 2013 και κατά άλλη μία μονάδα το 2014. Η Ελληνική κυβέρνηση αύξησε το ΦΠΑ πολύ περισσότερο σε πολύ λιγότερο χρόνο: κατά 4 μονάδες μέσα σε 12 μήνες!
-- Η Ιρλανδία πέτυχε να της δοθεί χρόνος πέντε ετών, αντί για τα τέσσερα χρόνια που δόθηκαν στην Ελλάδα, προκειμένου να ρίξει το έλλειμμά της κάτω από 3%.
-- Η Ιρλανδία διαπραγματεύτηκε και συμφώνησε, όπως όλοι είδαμε χθες βράδυ, κατά τα πέντε αυτά χρόνια της δημοσιονομικής της προσαρμογής να έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μειούμενη ανεργία και χαμηλό πληθωρισμό. Αντίθετα, αυτό που συμφώνησε η Ελληνική κυβέρνηση, εκτοξεύει την ανεργία στο 15% το 2011, σύμφωνα με το δικό της Σχέδιο του κατατεθέντος προϋπολογισμού.
--Η Ιρλανδία θα κάνει δημοσιονομική προσαρμογή κατά τα 2/3 από το σκέλος των δαπανών, και μόνο κατά το 1/3 από το σκέλος των εσόδων, όπως είναι η βέλτιστη διεθνής πρακτική. Η Ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Με τα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα..
Δηλαδή, η Ιρλανδική κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε ως το τέλος και κατάφερε να διασώσει την αναπτυξιακή της δυναμική. Η Ελληνική κυβέρνηση θυσίασε πρώτα την αναπτυξιακή της δυναμική! Και καταδίκασε τη χώρα σε φαύλο κύκλο αέναης ύφεσης και συνεχούς υπερχρέωσης.
Η τελευταία, μάλιστα απόφαση για την επιμήκυνση αποπληρωμής σε δέκα χρόνια περίπου, αποδεικνύει ότι εμείς θα μπορούσαμε να έχουμε διαπραγματευτεί καλύτερα.
Βέβαια, τώρα που πέτυχε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αποπληρωμής η Ιρλανδία, επωφελείται προφανώς και η Ελλάδα. Κοντά στο «βασιλικό» της Ιρλανδίας, ποτίζεται και η Ελληνική «γλάστρα». Αν και όπως έχω από καιρό επισημάνει, θα πρέπει να δούμε κατά πόσο η «ευθυγράμμισή» μας με την Ιρλανδία, θα συνοδευτεί, ή όχι, με επιπλέον δυσμενείς όρους και προϋποθέσεις…
Συμπέρασμα: Η Ιρλανδική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε να αποφύγει την ένταξη στο Μηχανισμό στήριξης. Και δεν τα κατάφερε γιατί έχει προβλήματα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι η Ελλάδα.
Ενώ η Ελληνική κυβέρνηση… επιδίωξε αυτό που η Ιρλανδία προσπάθησε από την αρχή να αποφύγει!
Κυρίες και Κύριοι,
Είναι πια σε εξέλιξη η δημιουργία μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης που θα συζητηθεί στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής. Φαίνεται ότι η Γερμανία βάζει «νερό στο κρασί της». Όλα αυτά, όμως, είναι καλά, αλλά δεν φτάνουν. Απαιτείται να δοθεί ίση, τουλάχιστον, προτεραιότητα στην Ανάκαμψη για την Ευρώπη.
Και κυρίως, βέβαια, για την Ελλάδα.
Φοβάμαι, ότι η Ευρώπη ασχολείται με τις λεπτομέρειες της «χρηματοοικονομικής μηχανικής» ( financial engineering ), χωρίς να καταπιάνεται με την ουσία, που είναι η ανάγκη άμεσης Ανάκαμψης.
Ο βέβαιος και «αργός θάνατος» των οικονομιών της Ευρώπης, κυρίως απέναντι στους ανερχόμενους γίγαντες της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας, θα είναι αν συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί γύρω από λεπτομέρειες του financial engineering , αγνοώντας την πεμπτουσία, που είναι η Ανάπτυξη.
Η Ευρώπη σήμερα μοιάζει με ένα γιγαντιαίο δυναμικό οικονομικής προόδου, που για κάποιο λόγο έχει αποφασίσει να ζει με σβησμένες τις μηχανές του.
Και αυτό, να είστε σίγουροι, θα είχε αποφευχθεί, αν είχε αποφασιστεί, μαζί με την οικονομική και η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης! Αυτό πιστεύουμε σήμερα όλοι οι αληθινοί ευρωπαϊστές. Κι όχι εκείνοι που προσανατολίζονται στην Ευρώπη, ανάλογα με τα κονδύλια που εκάστοτε τους μοιράζει.
Φίλες και Φίλοι,
Ζούμε στην Ελλάδα κάτω από ένα απελπιστικό σοκ ασφυξίας…
Θα επιμένω μέχρι τέλους, ότι απαιτείται ένα σοκ Ανάκαμψης:
Από την παραλυτική ασφυξία, σε ένα δημιουργικό σοκ επενδύσεων.
Πράγμα για το οποίο απαιτούνται χαμηλότεροι φόροι.
Είναι παράλογο, αντιπαραγωγικό και προ πολλού παρωχημένο να δαιμονοποιούμε την επιχειρηματικότητα, διαχωρίζοντας τα κέρδη των επιχειρήσεων σε «διανεμόμενα» και «μη διανεμόμενα».
Σε μια στιγμή που πρέπει να ενθαρρύνουμε και να ενισχύουμε την επιχειρηματικότητα, εμείς την τιμωρούμε με τέτοιες… «σοσιαλίζουσες» και ξεπερασμένες ιδεοληψίες. Χώρια που τιμωρούμε την επιχειρηματικότητα συνεχώς με τις - μόνιμες πλέον – «έκτακτες» εισφορές.
Απαιτείται ακόμα, σταδιακή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, μείωση του ΦΠΑ και του φόρου μεταβίβασης για όλες τις αγοραπωλησίες νεόδμητων κτιρίων, επιχορήγηση κατά 2% του επιτοκίου για στεγαστικά πρώτης κατοικίας για δέκα χρόνια. Οι εισπράξεις για το κράτος θα είναι πολλαπλές και άμεσες. Και οι επιβαρύνσεις μικρές και σε βάθος χρόνου…
Και πριν απ’ όλα, πληρωμή όλων των οφειλών του κράτους σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Και συμψηφισμός χρέωσης από και προς το Δημόσιο. Που θα φέρει επανάσταση στην αγορά και θα δώσει ένεση ρευστότητας στην Οικονομία. Το κράτος πρέπει να πληρώσει για να εισπράξει. Και η Οικονομία πρέπει να δουλέψει για να παραγάγει έσοδα για το κράτος.
Ποιος επενδυτής, Έλληνας ή ξένος, θα επενδύσει σε μια χώρα στην οποία οι νέες επιχειρήσεις καλούνται να καταβάλουν έως και 4 φορές υψηλότερους φόρους και οι παλιές επιχειρήσεις να πληρώσουν, ως τακτική πλέον εισφορά, την τρίτη κατά σειρά…«έκτακτη» εισφορά της κυβέρνησης; Όταν δίπλα μας, στη Βουλγαρία, η φορολογία βρίσκεται στο 10%, ενώ στην Τουρκία είναι μηδενική για τα πρώτα χρόνια της επένδυσης;
Καμιά πολύ-διαφημιζόμενη διαδικασία fast - track , κανένας Αναπτυξιακός Νόμος και καμία εξαγγελία του Πρωθυπουργού, δεν πρόκειται να φέρουν επενδύσεις κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Όλα αυτά, μαζί με την άμεση ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ, την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του κράτους με ρυθμούς… «Ολυμπιάδας», αλλά και την ψήφιση ενός Επενδυτικού Νόμου, αντίστοιχου με εκείνο που βρήκε το ΠΑΣΟΚ όταν ήλθε στην εξουσία. Εκείνου που κατάργησε, που ύστερα παραδέχθηκε ότι ήταν…«ο καλύτερος ως τώρα», και που τελικά δεν έβαλε τίποτε στη θέση του! Όλα αυτά μπορούν ακόμα να βγάλουν τη χώρα από την ασφυξία και τους φαύλους κύκλους.
Γιατί ήδη, δυστυχώς, στις απορροφήσεις των κοινοτικών κονδυλίων του ΕΣΠΑ, η Ελλάδα έπεσε, από την πέμπτη θέση το 2009, στην 23^η θέση φέτος!
Ενώ τα ΣΔΙΤ έχουν διακοπεί και έτοιμες μελέτες, όπως είναι ο Χωροταξικός Σχεδιασμός, οι αυτοκινητόδρομοι, τα πράσινα προγράμματα για τις επιχειρήσεις, που είχε προετοιμάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, εγκαταλείφθηκαν.
Βέβαια, φαίνεται ότι τώρα ξεμπλοκάρουν επενδύσεις με ΣΔΙΤ στα 40 Περιφερειακά μας Αεροδρόμια. Θυμίζω ότι το προτείναμε από πέρσι τον Δεκέμβρη, το ξανά-προτείνουμε από τότε συνεχώς. Η κυβέρνηση της δήθεν «συναίνεσης» το αγνοούσε επιδεικτικά, όπως έκανε, άλλωστε, συστηματικά και για τις περισσότερες από τις προτάσεις μας.
Αυτό εμάς δεν μας νοιάζει. Μας αρκεί να παίρνει τέτοια τονωτικά μέτρα για το καλό του τόπου. Και ας τα βαφτίζει και «δικά της». Αλλά όχι και με ένα χρόνο καθυστέρηση…
Ζητάμε επίμονα και με συνέπεια αλλαγή μείγματος πολιτικής. Όλα αυτά που ανέφερα ήδη ενδεικτικά, είναι μια πρώτη αλλαγή μείγματος. Γιατί βάζουν σε ίση προτεραιότητα την Ανάκαμψη της Οικονομίας. Για να πιάσουν τόπο και τα υπόλοιπα περιοριστικά μέτρα.
Οι δανειστές μας έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πρόβλημα στην πολιτική που μας επέβαλαν. Οφείλουν, όμως να καταλάβουν ακόμα – και προχθές εμείς τους το επισημάναμε – ότι μόνο μια ζωντανή οικονομία και μια όρθια κοινωνία μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Εμείς θέλουμε πρώτοι να βγούμε από την κρίση. Εμείς θέλουμε πρώτοι να εξυγιάνουμε τα δημοσιονομικά μας. Αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε σκοτώνοντας την Οικονομία μας και διαλύοντας την Κοινωνία μας.
Έχει φανεί ήδη, ότι μπορούμε να αλλάξουμε το καθεστώς της ασφυξίας. Η Ιρλανδία το πέτυχε. Ενώ την πίεζαν να αυξήσει τους φόρους της, το αρνήθηκε.
Και στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν καταφέραμε, να μειωθεί ο ΦΠΑ στις τουριστικές επιχειρήσεις; Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Ότι μπορεί να χαλαρώσει η ασφυξία! Μόνο που μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία διαπραγμάτευση από την Ελληνική κυβέρνηση.
* Με δύο λόγια προτείνουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο κι αυτή είναι η πρότασή μας, όπως τη διατυπώσαμε ήδη το Σεπτέμβριο, από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με δύο πτυχές και μια συνισταμένη:
-- Κοινωνικό συμβόλαιο με τους επιχειρηματίες: Ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση: Μείωση των φορολογικών συντελεστών κερδών και εισοδημάτων, σταδιακή μείωση του ΦΠΑ και σταδιακή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Και φορολογικά κίνητρα για νέες επενδύσεις – δηλαδή στοχευμένο Επενδυτικό νόμο - σε τομείς όπου η Ελλάδα έχει, όπως τόνισα στη Θεσσαλονίκη, κλαδικά, ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.
Έναν επενδυτικό νόμο που θα βασίζεται -επιτέλους - σε φορολογικά κίνητρα, αντί σε επιδοτήσεις.
Με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές θα αντληθούν περισσότερα, όχι λιγότερα, φορολογικά έσοδα. Γιατί έτσι θα χτυπηθεί αληθινά η εισφοροδιαφυγή. Κι έτσι θα διευρυνθεί πραγματικά η φορολογική βάση.
Και με χαμηλότερες εργοδοτικές εισφορές θα μπουν περισσότερα, όχι λιγότερα, χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί έτσι θα αυξηθούν οι θέσεις απασχόλησης και θα μειωθεί η «μαύρη εργασία».
Αλλά πάνω απ’ όλα, με κυρίαρχο κριτήριο την κοινή λογική. Γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχει κοινός νους στον τόπο μας! Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί, π.χ. η κυβέρνηση ταλαιπωρεί συνεχώς και διώχνει την Ελληνική Ναυτιλία. Γιατί ταλαιπωρεί και διώχνει το παγκόσμιο Έλληνα «πρωταθλητή»…
Προφανώς εμπνεόμενη από τις σοσιαλιστικές ιδεοληψίες του χθες, η Κυβέρνηση απογοητεύει και απωθεί την Ελληνική Ναυτιλία, αντί να την αγκαλιάσει και να την ενθαρρύνει να επενδύσει στον τόπο μας.
Ένα απλό, λοιπόν, ερώτημα: Πώς ζητάμε από τους ξένους να επενδύσουν στην πραγματική μας οικονομία, όταν διώχνουμε τους ίδιους τους Έλληνες;
-- Κοινωνικό συμβόλαιο και με τους εργαζόμενους: φρένο στα λουκέτα και την ανεργία. Ασπίδα στις μαζικές απολύσεις. Και διάχυση της ανάκαμψης και της ανάπτυξης παντού. Οι μαζικές απολύσεις από τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα δεν θα μειώσουν το έλλειμμα. Γιατί όσα κερδίζει το δημόσιο ταμείο από τη μία, τα χάνει από την άλλη: από αυξημένα επιδόματα ανεργίας, μειωμένα έσοδα φορολογίας, μειωμένους τζίρους κατανάλωσης και ΦΠΑ. Γενικά η μαζική ανεργία, είτε είναι από τον ιδιωτικό, είτε από το Δημόσιο Τομέα, διευρύνει το έλλειμμα, δεν το περιορίζει. Γιατί μειώνει τη φορολογητέα ύλη. Δηλαδή τη συνολική πίτα της οικονομίας από την οποία θα έλθει να φορολογήσει το κράτος.
Κοινή συνισταμένη αυτού του κοινωνικού συμβολαίου – και με τους επιχειρηματίες και με τους εργαζόμενους – είναι η άμεση Ανάκαμψη και η μακροχρόνια Ανάπτυξη.
Η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα της Ανάπτυξης.
Η Ανάπτυξη και μόνο μπορεί να μας βγάλει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και την υπερχρέωσης. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Αυτό το δρόμο υποδείξαμε από την αρχή. Σε αυτό το δρόμο επιμένουμε σήμερα. Πολύ περισσότερο που σήμερα φάνηκαν ήδη τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής.
Αυτή είναι η διέξοδος της Ελπίδας.
Στην Ιστορία θα δούμε πολλές μεγάλες και βασανιστικές οικονομικές κρίσεις, σε πολλές χώρες…
Πέτυχαν να βγουν από την κρίση μόνον όσοι δημιούργησαν Ελπίδα και Προοπτική.
Γιατί η Οικονομία δεν είναι απλή λογιστική.
Δεν αποτελείται μόνο από ισολογισμούς μετρήσιμων μεγεθών.
Κρίσιμη σημασία έχουν πράγματα μη μετρήσιμα, όπως η εμπιστοσύνη, η θετική ψυχολογία, η αξιοπιστία, η ελπίδα και η προοπτική.
Για να το πω με σύγχρονους όρους, η Ελπίδα είναι αυτό-επιβεβαιούμενη προσδοκία. Αλλά και η Απελπισία είναι αυτό-επιβεβαιούμενη προσδοκία.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι κεντρικό πρόβλημά μας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.
-- Όχι μόνο το έλλειμμα εμπιστοσύνης των ξένων στην Οικονομία μας.
-- Αλλά και το έλλειμμα της δικής μας εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Κι όταν λείπει η εμπιστοσύνη, τότε όλα συρρικνώνονται στην Οικονομία: Κατανάλωση, Επενδύσεις, τζίροι, φορολογικά έσοδα…
Ενώ όταν αντίθετα, αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη, όλα αρχίζουν να δουλεύουν ξανά. Κι όλοι οι πολλαπλασιαστές της Οικονομίας αρχίζουν να λειτουργούν. Με πρώτο το πολλαπλασιαστή εμπιστοσύνης. Αυτόν που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν confidence multiplier . Που αποτελεί πλέον βασικό οδηγό στη οικονομική θεωρία. Και κυρίως, σύγχρονο εργαλείο οικονομικής πολιτικής
Κι αυτό πρέπει να ξαναβρούμε. Γι’ αυτό η Ανάκαμψη είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό και χωρίς ανάκαμψη, τίποτε δεν μπορεί να δουλέψει.
Η ψυχολογική κάμψη είναι σύμπτωμα κουρασμένων μόνο κοινωνιών.
Και οι κουρασμένες κοινωνίες οδηγούν σε πλήρη οικονομική παράλυση.
Δεν είναι αυτό που θέλουμε για την Ελλάδα.
Δεν δέχομαι ότι ο Έλληνας πρέπει να καταρρακωθεί πλήρως για να γίνει δημιουργικός ξανά. Το ακριβώς αντίθετο:
Πρέπει και μπορούμε να ξανά-πιστέψουμε στον εαυτό μας.
Πρέπει και μπορούμε να ξανά-πιστέψουμε στο Ελληνικό δαιμόνιο.
Πρέπει και μπορούμε να πιστέψουμε στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας.
Πρέπει και μπορούμε να βάλουμε στην κορυφή του αξιακού μας συστήματος και στις πολιτικές μας προτεραιότητες την έννοια της επιχειρηματικότητας. Κι όχι μόνο στα λόγια…
Όσο δαιμονοποιούμε την επιχειρηματικότητα, τόσο μένουμε τελευταίοι. Και σε δημιουργικότητα και σε ανταγωνιστικότητα.
Πρέπει και μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας.
Τότε θα πιστέψουν και οι άλλοι σε μας.
Η σημερινή κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές του 2009 διακηρύσσοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και τάζοντας στους πάντες τα πάντα.
Κι ύστερα βγήκε και παραδέχθηκε ότι λεφτά δεν υπάρχουν γιατί... «μαζί τα φάγανε»!
Ύστερα βγήκε στο εξωτερικό διακηρύσσοντας ότι η Ελλάδα είναι μια «διεφθαρμένη χώρα».
Κι ύστερα εγκλώβισε τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και υπερχρέωσης, κόβοντας από τους πάντες τα πάντα.
Εμείς διακηρύσσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί καλύτερα! Και μπορεί πολύ περισσότερα…
Ότι μικρότεροι φόροι, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότερο σπάταλο κράτος και φρένο στην ύφεση και την ανεργία, όλα αυτά μαζί μπορούν να ανοίξουν δρόμους Ανάπτυξης που δεν φανταζόμαστε.
Αυτό προτείνουμε εμείς. Και σήμερα όλο και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι αυτός δεν είναι απλώς ένας «εναλλακτικός δρόμος» εξόδου από την κρίση. Είναι ο μόνος δρόμος: Ο δρόμος της Ελπίδας!
Που αν τον υιοθετήσουμε πλήρως, θα γίνει κι αυτός αυτό-επιβεβαιούμενη προσδοκία.
Μ’ άλλα λόγια, αν τον πιστέψουμε θα γίνει πραγματικότητα.
Κι αυτό είναι το υπέρτατο χρέος μας. Όχι να υποταχθούμε στην μοιρολατρία.
Αλλά να κάνουμε τις ελπίδες μας πραγματικότητα.
Σας ευχαριστώ.